ε

(I)

(Μ ἔ) επιφών.

εκφράζει: 1. ενόχληση, δυσαρέσκεια («ε πια, μάς παραζάλισες!»)

2. θαυμασμό

3. επιθυμία, ευχή («ε! και να μού τύχαινε ο πρώτος αριθμός τού λαχείου!»)

νεοελλ.

1. βεβιασμένη συγκατάθεση («ε! φτάνει, σέ πιστεύω!»)

2. κλήση («ε! εσένα μιλάω, δεν ακούς;»).

————————

(II)

ἕ (Α)

αιτ. εν. αντων. γ' προσώπου για αυτοπάθεια.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται για το τρίτο πρόσωπο ἕ, ἑ τής προσωπικής αντωνυμίας που ανάγεται σε ΙΕ ρίζα *se- / *swe-. Οι επικοί τ. ε, ευ, έθεν στους οποίους δεν εμφανίζεται δίγαμμα προέρχονται από τη ρίζα *se-, η οποία απαντά επίσης στα λατ. se, αρχ. σλαβ. sę, γοτθ. si-k. Τα ομηρ. (F)έ, παμφυλ. Fhe ανάγονται στη ρίζα *swe- που απαντά επίσης στο αρχ. ινδ. sva-. Η δοτ. οι < *soi που απαντά στα αρχ. περσ. šay, αβεστ. hẽ, αρχ. ινδ. se. To ομηρικό εέ, εοί, που σπάνια μαρτυρείται στον Όμηρο, προϋποθέτει ρίζα *sewe- πρβλ. λιθ. save-. Τέλος με επιθετικοποίηση τών *swe-, *sewe- προήλθαν τα κτητικά *swo-s > (F)ός και *sewo-s > ἑός που αντιστοιχεί στα αρχ. ινδ. sva, λατ. suus].

————————

(III)

(AM ἔ, και κατ' επανάληψη ἔ ἔ ἔ ἔ

Α και ἐέ ή ἐή)

επιφώνημα πόνου ή θλίψεως.